24 graden, een optocht, een busreis, een explosie

Na een lange en koude busnacht aangekomen in Sucre en gelukkig was het rond 10uur met zo´n 20 graden al heerlijk warm dus ik begon weer op temperatuur te komen. Ik had geluk én precies op de dag dat ik in Sucre was het een nationale dag en ik heb een optocht gezien met daarin het leger, de politie, de brandweer en vele studentes van de plaatslijke universtiteit. Leuk voor zo´n 15 minuten alleen duurde het de halve dag en het nadeel was dat alle winkels en bezienswaardigheden gesloten waren of niet toegankelijk. Ondanks dat ik mijn beker Capo niet kon scoren, toch nog genoten en op een grandy manier -slenteren ipv lopen- toch nog wat van de stad gezien. Sucre was een hele verbetering in verglijk met La Paz maar ook na een dag heb je hier alles wel gezien en de volgende dag met de bus verder gereisd. Waar mijn eerste busreis in Bolivia al een bijzondere ervaring was heeft de tweede ook een indruk op me achtergelaten en dat was een reis met een local bus. Het begon met een vertraging van 1.5uur vanwege te weinig reizigers en toen we eindelijk vertrokken hadden we om de 10 minuten een hop on - hop off. Op den duur werd het gezellig druk in de bus en zat de dutchie opgevouwen in de bus. Alleen wel erg jammer dat de laatste stop net bij een markt was en dat de marktkoopwaar mee de bus werd ingenomen. Naast een heerlijke drukte (meer dan 4 reizigers per m2) begon het ook onaangenaam te rieken in de bus en ik was dan erg blij dat ik na een zit van 4.5uur in Potesi was aangekomen.

Het hoogte punt van mijn bezoek aan Potesi was een bezoek aan een mijn. De eerste stop was een bezoek brengen aan een mijnwerkersdorpje om presents te kopen voor de mijnwerkers en als we iets geven dan zijn dat 2 liter flessen vruchtensap, sigareten, alchohol van 96 procent, coca bladen en dynamiet. Het leek wel een american partij en als we/ik op bezoek gaan dan pakken we ook goed uit
Na het aantrekken van een kwiek pak (laarzen, regenbroek, regenjas, sjaal, helm en verlichting) was het tijd om de mijn in te gaan. Daar gingen we dan de eerste meters gingen nog wel en daarna mocht ik gebuk door de mijn heenlopen. Het was slimmer geweest voor me om naast een cursus Spaans ook een cursus Limbo dansen in Nederland te nemen. Ondanks dat ik goed gebogen door de mijn heenliep heb ik vele malen mijn hoofd gestoten. De Lama die ik toch ook ben;-) De tocht door de mijn was inspannend en zo heb ik ook nog door een tunnel mogen kruipen op handen en voeten. Het bezoek aan de mijn was indrukwekkend maar ook schokkend, waar wij nog de enige beschermmiddelen hadden gekregen hadden de mijn werkers niets om/aan, het werk was zwaar vanwege het vele handwerk (geen moderne hulpmiddelen) en de temperatuur van tegen de 30 graden. Na twee uur ploeteren, kruipen en aapjes aanschouwen was het tijd om de mijn te verlaten en naar buiten te gaan. Eindelijk weer frisse lucht. Het enige maar ook belangrijkste wat ik heb overgehouden aan de tour is respect voor de mensen die een hell of a job hebben, hopen op geluk (klompje zilver vinden), het zonder enige hulpmiddelen moeten stellen. Al met al bijzonder om meegemaakt te heben en ik denk dat je alleen in Bolivia een mijn -waar ze van arbo regels nog nooit gehoord hebben- mag ingaan en wat een geluk om een baan in Nederland te hebben en als we een kopje capo (of espresso met melk en suiker ahhh jakkes;-) gehaald en opgedronken hebben en 1 e-mail verstuurd te hebben dat we dan net zoveel verdiend hebben als een mijnwerker in Bolivia. Mij hoor je verlopig niet meer klagen en ondanks dat de airco bij ons op kantoor ook wel eens defect is ons / mijn werkklimaat nog zo slecht niet!!

De afsluiter van de ´mijn´dag waren de 4 explosies en deze werden veroorzaakt door Dynamiet. Pfff dan stelt het Nederlandse en Belgische vuurwerk niet veel voor. Alleen wel jammer dat ik na me vele keren te hebben gewassen nog steeds naar de mijn stink en dat mijn oren nog suizen van de knallen. Maar wie zich waagt aan avontuur moet de gevolgen hiervan voor z´n rekening nemen haha

Na Potisi met de avondbus naar Uyuri gereisd waar ik nu ben. Deze keer geen slecht woord over de bus alleen was de weg weg!! En heb ik 7 uur geshaked in een bus gezeten, na een speurtocht voor een hotel om 2uur snachts toch nog ergens binnengelaten, gelukkig dat dan weer wel. Vandaag sinds lange tijd weer een keer uitgeslapen. Een tour geboekt naar de zoutvlaktes (met 2 leuke ozzies en 2 nederlandse bakcpackers en jullie eigen reisreporter) en een bezoek gebracht aan een kerkhof. Nee nou niet gaan denken dat ik een ramptourist geworden ben maar het was een treinenkerkhof en als NS man heb of ik kan voor mezelf beter zeggen krijg je een treinenhart. Nu weet ik dat het voor de NS moeilijk is om treinen af te voeren en te slopen en in Bolivia nou daar parkeren ze oud materieel gewoon in de woestijn en moeder natuur mag haar gang gaan......
De komende 3 dagen ga ik zoutvlaktes, lagunes, flamingo´s één vulkaan en een zouthotel bezoeken. De foto´s die ik hiervan gezien heb zijn veelbelovend en ik laat me verassen. Ik zal na afloop van de tour mijn waarbenje.nu pagina updaten en dan vanuit een chil(l)i land en dan is helaas het einde van mijn reis echt inzicht. Maar ik heb nog een ruime week om te genieten en dat gaan we dan ook zeker doen!!

Groetjes vanuit Uyuni en jullie weten het mijn reisverhalen hoeven jullie niet met een Korreltje zout te nemen haha;-)!!